ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ / υπό Αντωνίου Χαλά

 α) Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ   

«Νομίζω μεν εγώ, ότι ό αληθέστατος περί τούτων λόγος είναι,

ω Σώκρατες, ότι ή θέσασα εις τα πράγματα τα ΠΡΩΤΑ

ονόματα ήτο ΜΕΓΑΛΕΙΤΕΡΑ τις Δύναμις ή ανθρωπινή,

ώστε ΚΑΤ ΑΝΑΓΚΗΝ ταύτα έχουσιν ορθώς».

(Κρατύλος)

Γενικώς πιστεύεται, ότι τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου είναι Είκοσι Τέσσαρα! Παραλαμβάνοντας την ψευδή αυτήν παράδοσιν της πρώτης σχεδόν ημέρας της εις το Σχολείον  φοιτήσεώς μας και δη κατά την τρυφερωτέραν μαθητικήν μας ζωήν, ένεκα καλώς καθωρισμένων λόγων, την θεωρούμεν άΛΗΘη, ίεράν καί άπαραβίαστον καί τοιουτοτρόπως έξερχόμεθα τελειόφοιτοι επιστημίων καί τέλος κλείομεν καί τους όφθαλούς—χωρίς ΟΥΔΕΠΟΤΕ να θεσωμεν εν άμφιβόλω πρώτην καί μεγίστην έκείνην άπάτην την οποίαν  «άρυόμεθα» από τα χείλη του πανσόφου—κατά την τότε άντίληψίν μας—καί τρομοκράτου διδασκάλου μας!

Η τυφλή καί αβασάνιστος παραλαβή των έκάστοτε παραδιδομένων εις τα Σχολεία και Πανεπιστήμια, κατά την καθημερινήν μας ζωήν καί δια του Τύπου και συγγραμμάτων, είναι κυρίως ή αι­τία, ή πηγή του σκότους και της αγνοίας είς τα ο­ποία, ειναι έμβεβυθισμένη ή Κοινωνία καί ό Πολι­τισμός μας—δια τον όποιον τόσον αδίκως κολακευόμεθα καί είμεθα υπερήφανοι. Έχομεν παιδιόθεν συνηθίση να παραδεχώμεθα ως άψευδή καί φυσι­κά—ως καί άλλαχού έμνήσθημεν  τά μάλλον εξω­φρενικά καί απατηλά. Άλλ' ας έξετάσωμεν τα κατά τον Έλληνικόν Άλφάβητον:

Οί μελετηταί του Εύκλείδου ή των Πυθαγορικών συγγραμμάτων έχουν ανάγνωση περί του «τελείου» αριθμού. Ό αριθμός αυτός είναι τόσον σπάνιος, ώ­στε είς μεν τάς μονάδας είς καί μόνος χαίρει τάς ι­διότητας του τελείου: ό  6· είς δε τάς δεκάδας, ό Εί­κοσι, Όκτώ. Τέλειος όμως καί ό θεός, τέλεια δ' άφ' ετέρου τα έργα του, μεταξύ των οποίων καί ό Ελλη­νικός Άλφάβητος. Από την άπλήν αυτήν σκέψιν α­γόμενοι πρέπει να καταλήξωμεν εις το συμπέρασμα ότι τα Στοιχεία του Ελληνικού Αλφαβήτου πρέπει ν' αποτελούν τέλειον αριθμόν: δεν δύνανται κατά ταύτα να είναι Είκοσι Τέσσαρα.

Οί καί στοιχειώδους «αναπτύξεως» τυχόντες έ­χουν συνάντηση τον παράδοξον συνδυασμόν: στ', ό Οποίος παριστά τόν τέλειον εκείνον αριθμόν, το εξ. Διερωτήθη άραγε ο Αναγνώστης τί σημαίνει ο συνδυασμός εκείνος καί διατί παρενετέθη μεταξύ του ε καί του ζ; ή διατί το στ' ονομάζεται «έπίση-

μον»;

Οί μαθηταί ομοίως των Γυμνασίων έχουν ακούσει να γίνηται κάποιος σκοτεινός καί ασαφής λόγος περί ενός κόππα, ως γράμματος του Έλληνικού Αλφαβήτου πανάρχαιου, «περιπεσόντος από αμνημο­νεύτων χρόνων εις άχρηστίαν»! Καί όμως γνωστόν τυγχάνει εις τους με την Άρχαιολογίαν άσχοληθέν-τας, ότι Κορινθιακά νομίσματα φέρουσιν έπ' αυτών συχνάκις το μυστηριώδες εκείνο κόππα, του οποίου ή αριθμητική αξία είναι ίση με τον αριθμόν 90.

Γινεται ομοίως λόγος καί περί ενός σανπί, το ο­ποίον αντιστοιχεί προς τον αριθμόν έννεακόσια.

Εάν τώρα εις τα είκοσιν επτά αυτά στοιχεία προστεθή καί το ύπολανθάνον καί μυστηριώδες ε­κείνο στοιχείον, το οποίον δεν λαμβάνει μέρος εις την άριθμητικήν, διάταξιν, χαίρει όμως την μεγάλην έκείνην ιδιότητα ν' άναγάγη προσλαμβανόμενον την μεγίστην των «μονάδων» (δηλ. το 9) εις δε­κάδα, τον μέγιστον των τριψηφίων εις χιλιάδα, συμπληρούται τότε ο τέλειος άριθμός Είκοσιν Όκτώ, περί του οποίου έμνήσθημεν ανωτέρω. Το στοι­χείον αυτό ύποθέτομεν ότι ειναι το είς πάντα του Όμηρου Άναγνώστην γνωστόν «δίγαμμα».

*

Εάν λοιπόν είς τα Είκοσι Τέσσαρα γράμματα του Αλφαβήτου προστεθή το Έπίσημον, το κόππα καί το σανπϊ, Ο άριθμος αυτών ανέρχεται είς Είκοσιν Επτά. Τούτο άλλως τε είναι φυσικώτατον, αφού ο Έλληνικός Άλφάβητος είναι άδιασπάστως συνδε­δεμένος με τόν Αριθμόν.

Τα τρία όμως εκείνα υπολανθάνοντα γράμματα έχουσι τεχνηέντως τεθή είς τάς θέσεις, ας κατέχουν καί από σκοπού άφαιρεθή καί ριφθή είς φαινομενικην άχρηστίαν: διότι ό Ελληνικός Άλφάβητος είναι πλήρης Μυστηρίου καί Μυστικισμού, πράγμα το όποιον διέλαθε μέχρι της στιγμής αυτής την προ-σοχήν πάντων των Αρχαιολόγων και σοφών Επι­στημόνων—παρά την κεφαλαιώδη αυτού σημασίαν. Λέγομεν δ' οτι ήτο φυσικώτατον ό Ελληνικός Αλφάβητος να χρησιμοποιη τα 27, αντί των 24 γραμμάτων, αφού το άριθμητικόν μας σύστημα βα­σίζεται επί της δεκάδος καί αφού έκαστον ψηφίον έχει ιδίαν άξίαν—εν αντιθέσει προς το Άραβικόν Σύστημα, το όποιον αντί 27 Συμβόλων, μεταχειρίζε­ται μόνον εννέα.

Ή μυστικιστική κατά ταύτα διάταξις του Ελλη­νικού Αλφαβήτου έχει ως έξης:

Α   β     γ      δ       Ε      στ     ζ      Η            Θ

ι     κ     λ     μ       Ν       ξ      ο      π           (κόππα)                                         1

Ρ   σ      τ     υ       Φ      χ      ψ      Ω           (σανπί)

Αλλ' ας αναζητήσωμεν τώρα το ΚΕΝΤΡΟΝ του Ελληνικού Αλφαβήτου.

Αφού ούτος αποτελείται από 27—κατά την αριθμητικήν διάταξιν—γράμματα, κατ' ανάγκην συ­νάγεται, ότι το Κεντρικόν Στοιχείον (ή ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ) θα είναι, το 14ον από του Αλφα Στοι-χείον, άρα το Ν, διότι 13+1+13 = 27, το Ν, από το ο­ποίον άρχονται αί σεμναί λέξεις: Νόμος, Νομο­θέτης, Νόος-Νούς, Ναός, Νάω, Νάμα, το Νήρ-Νερό!

Τώρα, οπότε γνωρίζομε το ΚΕΝΤΡΟΝ καί την διάταξιν του Ελληνικού Αλφαβήτου, εισερχόμεθα είς την αποκάλυψιν του διαλανθάνοντος Μυστηρίου:

Ι   Καί πρώτον παρατηρούμεν, οτι εκ των γνωστών 24 στοιχείων μόνον το Θήτα μένει εκτός, τρόπον τινά επισκοπούν και ρυθμίζον τα πάντα· καί κατά παράδοξον «σύμπτωσιν» ή λέξις θεός αρχίζει από Θ,

επιπροσθέτως δε το Σύμβολον εκείνο θ αποτελείται από μίαν κυκλικήν ή έλλειπτικήν περιφέρειαν, της

οποίας δεν παραλείπομεν γράφοντες να ορίσωμεν το Κέντρον. Μήπως το Θ να συμβολίζη το Σύμπαν, εις το μέσον καί πάλιν του Οποίου να εύρίσκηται ή Κεντρική Εξουσία;

Αλλ' ας εξετάσωμεν την πρώτην καί ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΑΤΗΝ λέξιν την οποίαν μας διδάσκει Ο Ελληνι­κός Αλφαβήτος. Το πρώτον του Στοιχείον  είναι το Α το κεντρικόν κατά την μυστικιστικήν  διάταξιν  το Ν καί το τελικόν το  Ω: τα τρία αυτά Στοιχεία μας δίδουν ως εκ θαύματος την μαγικήν λέξιν ... ΑΝΩ, περί της Οποίας τοσούτος εγένετο λόγος «ανωτέρω», την οποίαν τοσάκις άκούομεν εις την Ίεράν Μυσταγωγίαν έπαναλαμβανομένην καί με την οποίαν καί η  Αρχαιότης καί ο Χριστιανισμύς εννοούν, δηλούν τα πέραν του Όρατού Κόσμου.

Ο ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΑΣ τον Έλληνικον κατά ταύτα Άλφάβητον μας συνιστά να στρέφωμεν το βλέμμα προς τον Ουρανόν, άποστρέφοντες τους Οφθαλμούς των γήινων.

Α       Ε        Η            Θ

ι         Ν        π                                                                 2

Ρ        Φ       Ω           

"Αν λάβωμεν τα τελικά καί κεντρικά Στοιχεία ε­κάστης γραμμής, σχηματίζομεν την ανωτέρω διάταξιν, ή οποία καί ενέχει πλείστος οσάς έκπληκτικάς αποκαλύψεις: ή από του Α προς το Ω διαγώνιος περιέχει—ως είπομεν—την λέξιν  Ανω. Το κεντρικόν Ν με το αρχικόν Α μας δίδει την ρίζαν ΝΑ. Το κεντρικόν  Ν με το τελικόν  Ω μας δίδει την ρίζαν  ΝΩ.

*

Προτού προχωρήσωμεν περαιτέρω, ανάγκη ν' άναφέρωμεν, ότι κατά την Αρχαίαν Αττικήν Διάλεκτον τό Ο καί τό Ω ήσαν ταυτόσημα: ούτως, όπως καί ο Πλάτων αναφέρει, ή σημερινή ώρα προύφέρετο καί έγράφετο η  όρα.

Εάν κατά ταύτα εις τάς βασικάς έκεΐνας ρίζας του Ελληνικού Αλφαβήτου προσθέσωμεν τύ δηλωτικον του ρήματος Ω ή τό δηλωτικόν του ονόματος ΟΣ—θα λάβωμεν δια μεν τύ Ω, τα ρήματα Νάω (την πολυσήμαντον αυτήν καί περισπούδαστον λέξιν, την οποίαν συχνότατα ο Αναγνώστης του Όμηρου συναντά ως δηλωτικήν ροής, νάματος) καί Νοώ = Νοώ. Δια δε το ΟΣ, τάς λέξεις: Ναός, Νόος-Νοΰς.

Αί προσθήκαι δ' αύται του Ω καί του ΟΣ δεν εί­ναι αυθαίρετοι, αφού ο ρόλος των ακριβώς είναι να προστίθενται εις τάς ΡΙΖΑΣ.

Ό Άλφάβητος λοιπόν μας λέγει ότι νάει, ότι ρέει καί ότι νοεί. Άλλ' ή μεν ροή—ή αιωνία δηλαδή μεταβολή καί κίνησης—αναφέρεται εις τον Ύλικόν, τον Όρατόν Κόσμον. Ή δε νόησις αναφέρεται εις τον Νοητόν, τον Αόρατον Κόσμον.

Ό Ελληνικός κατά ταύτα Αλφάβητος περιλαμ­βάνει εις τάς άγκάλας του το Σύμπαν!

Προς αυτήν την μυστικιστικήν διάταξιν αναμ­φιβόλως προσέβλεπεν ό Πλάτων, όταν διετύπωνε τάς εν τω προηγούμενο) κεφαλαίο περί Αγαθού αντιλή­ψεις του. Διότι το Θ εκείνο, το δίκην Ηλίου καί θεού τρόπον τινά ιστάμενων υπεράνω όλων, είναι το διαλύον δια του Φωτός, δια της Αληθείας το σκό­τος καί την ΛΗΘΗΝ!

Εάν τώρα το Ν διαγράψη γωνίαν 90 μοιρών μετα­βάλλεται—χωρίς να υποστεί ούδεμίαν άλλοίωσιν εις

Ζ, Οπότε ή λέξις Νάω μεταβάλλεται εις την λέξιν Ζάω = Ζω. Ή ζωή κατά την διδασκαλίαν του Αλ­φαβήτου, είναι ισοδύναμος με το Νάω, την ροήν δη­λαδή: τίποτε δεν δύναται να την ανακόψει!!!

Αύται ειναι αι μυστικιστικοί καί μυστηριώδεις Ιδιότητες της πρώτης λέξεως του Αλφαβήτου, αί όποίαι περιλαμβάνουσιν όλόκληρον την περί ροής διδασκαλίαν του Ηρακλείτου, ως καί την περί με­ταβολής του Πρωταγόρου, καί αί όποίαι κατωτέρω θ' άποδειχθώσιν έχουσαι την άντανάκλασίν των εις αυτήν ταύτην την « Έπιστημην» του 20ου Αιώνος!

Ας λάβωμεν τώρα τα τέσσαρα γωνιακά ψηφία του Αλφαβήτου, αρχόμενοι άπο του Η:

Α             Η

Ρ             Ω

καί έχομεν ενώπιον μας την φράσιν: Ή ώρα περί της οποίας τοσούτον εκάμομεν ανωτέρω λόγον, ως δηλωτικήν των τεσσάρων του έτους περιόδων, τάς ο­ποίας καί ορίζει, κρατεί δηλαδή χωριστάς.

Ό 'Αλφάβητος λοιπόν μας λέγει ότι αυτός είναι ή ΩΡΑ! Άλλα την ώραν αποτελούν το Έαρ, ή Όπώρα Καί πάλιν λοιπόν διδασκόμεθα, ότι ο Νομοθέτησας τον Άλφάβητον συνέδεσεν αυτόν άναποσπάστως με τον Ούρανόν. Αλλ' ο Ηλιος είναι εκείνος, όστις άνωθεν επισκοπών, φέρει τάς ώρας του έτους. Ιδού καί πάλιν ή περί Ηλίου αντίληψις του Πλάτωνος εν τω προηγουμένω κεφαλαίω όστις γεννά καί αυξάνει τα επί της Γης έμψυχα, χωρίς αυτός να είναι ή γέννησις. Εκείνο δε το μακράν των γνωστών στοιχείων διαμένον θ την μορφήν, το Σύμβολον του Ηλίου προδίδει.

Α        Ε        Η            Θ

Ι         Ν        Π                                                                

Ρ        Φ        Ω           

Εάν τώρα—κατά την ανάγνωσιν των την ώραν άποτελουσών στηλών άναγνώσωμεν καί τα παραλη­φθέντα Στοιχεία (το Π καί το Ι)—αρχόμενοι  και πάλιν από του Η, έχομεν ενώπιον μας μίαν όχι όλιγώτερον έκπληκτικήν λέξιν: Η  πωρία—ή πορεί­α! Έπαναλαμβάνομεν καί πάλιν ότι το ω ήτο κοίτα την πανάρχαιον Άττικήν ισοδύναμον πρός το ο, το δε εί πρύς το ι, πράγμα το οποίον αναφέρει πολλάκις καί ο Πλατων.  Δεν πρέπει αφ ετέρου να λησμονώμεν, ότι ευρισκόμεθα εις αυτήν ταύτην την παράδοσιν της Ελληνικής Γλώσσης, ό δε Νομοθέτης  του Αλφαβήτου έλαβεν εξαιρετικήν φροντίδα ν' αποκρύψη από των ανίερων, τα εν αυτώ νομοθετηθέντα εντεύθεν ή φαινομενική ασυμφωνία ως προς ην ορθογραφία.

Ό Ελληνικός Άλφάβητος μας λέγει έπιπροσθέτως ότι αυτή είναι ή ΠΟΡΕΙΑ!

Ή Πωρία δια της ανταλλαγής του ω καί του ρ... .εταβάλλεται είς  Πρωίαν.

*

Έπανερχόμεθα καί πάλιν είς την διάταξιν (2), την δίδουσαν μόνον τα κεντρικά καί τελικά έκάστης γραμμής Στοιχεία:

Το πρώτον Στοιχείον της πρώτης γραμμής δηλ. το Α· το μεσαίον Στοιχείον της τρίτης γραμμής, δηλ. το Φ καί το τελικόν Στοιχείον της πρώτης γραμμής, δηλ. το Η σχηματίζουν την λέξιν:

Α       Ε        Η            Θ

ι         Ν        π                                                                 

Ρ        Φ       Ω           

Αφή. Καί συντελείται τοιουτοτρόπως το θαύμα της Αφής, των απτών, των ορατών καί αισθητών, περί τα ποία περιστρέφεται ο Υλισμός καί ή Ψευδο-Έπιστήμη του 19 καί 20ου Αιώνος, ως καί ή Σοφιστική Περίοδος της Αρχαίας Ελλάδος.

Άντιστρέφοντες τους ορους, δηλαδή λαμβάνοντες ως τελικά Στοιχεία τα δύο άκρα γράμματα της τρί­της γραμμής καί ως κεντρικόν, το κεντρικόν της πρώτης γραμμής:

Α       Ε        Η            Θ

ι         Ν        π                                                                 

Ρ        Φ       Ω           

έχομεν ενώπιον μας την πλήρη Μυστηρίου λέξιν: Ρέω, περί την οποίαν περιεστρέφετο ολόκληρος ή περί ροής επιχειρηματολογία του πολύκροτου κατά την Αρχαιότητα συγγράμματος Ηρακλείτου, του Σκοτεινού Φιλοσόφου, όστις τα εν τω Σύμπαντι τε­λούμενα ηθέλησε να τα έγκλείση εις μίαν του φρά-σιν: «Πάντα ρεί». Δια δύο λοιπόν ρημάτων ο  Ελλη­νικός Άλφάβητος ομιλεί περί ροής: δια των: νάω

καί ρέω!

Η αύτη όμως διάταξις δύναται ν' αναγνωσθή εκ των άνω, Οπότε λαμβάνομεν ΥΠΟΣΧΕΣΝ άπο τον Έλληνικον Αλφάβητον: ερώ, θα ειπώ!

Ό Ελληνικός κατά ταύτα Άλφάβητος έχει καί ΠΡΟΦΗΤΙΚΗΝ, Μαντικήν Δύναμιν!

Εξετάζοντες περαιτέρω αναγινώσκομεν την λέξιν:

Α       Ε        Η            Θ

Ι        Ν        Π                                                                 

Ρ        Φ       Ω           

αίρω (περί της οποίας έκάμομεν, είς τα περί συμ­βολισμού λόγον: ό αίρων τάς αμαρτίας του Κόσμου). Ό Ελληνικός επομένως Άλφάβητος έχει καί ΚΑΘΑΡΤΙΚΗΝ Δύναμιν: εγείρει εκείνον, οστις εις αυτόν εμπιστεύεται.

Εν σχέσει προς την Ώραν, άναγιγνώσκομεν επι­προσθέτως τάς δύο λέξεις: Έαρ καί Όπώρα,

Α       Ε        Η             

Ι        Ν       οΠ                                                                 

Ρ       Φ        Ω           

Ή λέξις Έαρ, αναγραμματιζομένη μας δίδει επι­προσθέτως την λέξιν ΡΕΑ, το όνομα της γνωστής θεάς, περί της οποίας έγένετο ήδη λόγος, ήτις μετά του Κρόνου έγέννησαν τους λοιπούς θεούς, τα Πάν­τα, θα έπανέλθωμεν  έπ' αυτής καί εν τω έπιλόγω. Καί ή λεξις αύτη δηλωτική ροής.

Τα τρία γωνιακά γράμματα:

Α       Ε        Η            

Ι        Ν        Π                                                                

Ρ       Φ       Ω           

μας δίδουν τάς λέξεις: Ήρα καί Αήρ, περί τα οποία τόσος θόρυβος γίνεται είς τα Αρχαία θεολογικά καί φιλοσοφικά συγγράμματα, καί τα Οποία με τόσην έπιμέλειαν προσπαθεί να εξήγηση ο Πλάτων εν τφ περισπουδάστω του περί ονομάτων όρθότητος έργω: ο Κρατύλος.

Όμοίως τα τρία γωνιακά γράμματα:

Α       Ε        Η            

Ι        Ν        Π                                                                

Ρ       Φ       Ω           

δίδουν την όχι όλιγώτερον έκφραστικήν του υπο­κρυπτόμενου Μυστηρίου λέξιν: Ρωή-ροή. Επί πλέον ή διάταξις:

Α       Ε        Η            

Ι        Ν        Π                                                                

Ρ       Φ       Ω           

μας δίδει το ρήμα Φέρω, εκ του οποίου ή δίδυμος προς την ροήν λέξις: φορά!

Εις την διάταξιν (1) εκ πρώτης όψεως άναγινώσκει τις τάς λέξεις: Χοή, το όποιον καί αυτό ειναι ταυτόσημον με το ροή. Ως καί την λέξιν: Ζοή-Ζωή την οποίαν άλλως τε έχει καί εάν το κεντρικό Ν περιστρεφόμενον γίνει Ζ:

Ό Ελληνικός κατά ταύτα Άλφάβητος είναι ό διδάξας εις τους Αρχαίους σοφούς καί σοφιστάς την περί ροής καί κινήσεως καί φοράς θεωρίαν. Εκεί ομοίως ευρίσκεται ή έξήγησις του γεγονότος, ότι αί μέγισται καί κάλλισται των Ελληνικών λέξεων (ως ή φρόνησις κλπ.) ειναι δηλωτικά! ροής καί φοράς.

Δύναται δε κανείς ως βάσεις της Ελληνικής ονο­ματοθεσίας να θεώρηση τάς ακολούθους πρώτας ούτως επείν λέξεις:

Νους (Νοώ, Νόησις), Νάω (νάμα, ναός), Νήρ (νερό, Νηρεύς, Νηριής), 'Ρέω (ροή, 'Ρέα, Κρόνος - Κρου­νός), Πορεία (πόρος, πορεύομαι), Ζωή (Ζευς, ζάω-ζώ, ζώον), "Ωρα (ορίζω, ορώ, ορός, ορισμός, ορίζων), "Εαρ (εαρινός,), Φέρω (φορά, φοράς νόησις-φρόνησις) Αίρω (αήρ, ήρα), Χοή (χέω) κλπ.: πάντα φοράς, ροής, νάματος σημαντικά.

Όσον άφορά περί του ρόλου τον όποιον παίζει το μακράν ίστάμενον Θ , άρκούμεθα αναφερόντες τάς δύο λέξεις: θέα ή θεά.

καί την λέξιν. θαρρώ, την οποία τοσάκις ανωτέρω συνηντήσαμεν:

Α       Ε        Η            Θ

άνευ της οποίας ΤΙΠΟΤΕ δεν δύναται να επιτέλεση ο άνθρωπος το άξιόν προσοχής καί θαυμασμού!

Αυτά λοιπόν εν μεγίστη συντομία, όσον αφορά την μυστικιστικήν διάταξιν του Ελληνικού Αλφα­βήτου καί των ΠΡΩΤΩΝ Ελληνικών λέξεων, επί των οποίων στηρίζεται Ολόκληρος ή Γλώσσα καί ή Αρχαία φιλοσοφία.

Ανάγκη όμως να δώσωμεν πρόχειρον πίνακα της αριθμητικής εκάστου Στοίχείου αξίας, δια να διευ-κολύνωμεν τον Αναγνώστην εις την κατανόησιν των περί Ονομάτων καί Αριθμού εν τη συνεχεία διαλαμβανομένων:

Ή αριθμητική διάταξις του Ελληνικού Αλφαβήτου έχει ως γνωστόν—ως ακολούθως:

Α(1)      β(2)        γ(3)     δ(4)     ε(5)      στ(6)     ζ(7)       η(8)    θ(9)

ι(10)      κ(20)     λ(30)   μ(40)   ν(50)    ξ(60)     ο(70)     π(80)     90 = κόππα

ρ(100)   σ(200)    τ(300) υ(400) φ(500)  χ(600)  ψ(700) ω(800)   900 = σανπϊ.

Ή φράσις: « Η πωρία» κατά την ανωτέρω αριθμητικήν διάταξιν μας δίδει τον αριθμόν: 999.

Όμοίως: το Θ, κόππα καί σανπί προστιθέμενα μας δίνουν τον αυτόν αριθμόν: 999.

Όμοίως ή γραμμή η περιλαμβάνουσα τα: β, κ, σ καί ή γραμμή η περιλαμβάνουσα τα: ζ, ο, ψ, τον αυτόν πάλιν αριθμόν 999 μας δίδουν.

Το αυτό άθροισμα μας δίδουν αί δύο γραμμαΐ: γ, λ, τ καί στ, ξ, χ  999,

Τέλος τα: δ, μ, υ καί ε, ν, φ προστιθέμενα μας δί­δουν καί πάλιν 999.

Το σύνολον λοιπόν των γραμμάτων του Ελληνι­κού Αλφαβήτου μας δίδει τον αριθμόν: 4995.

Ή πρώτη γραμμή προστιθεμένη μας δίδει τον α­ριθμόν: 45

Ή δευτέρα τον αριθμόν: 450.

Ή τρίτη τον αριθμόν: 4500.

Ο πρώτος αριθμός το 45 διαιρούμενος δια του αριθμού 9 (δηλαδή του αριθμού των μονάδων) δίδει τον αριθμόν: ε, (το 5).

Ό δεύτερος τον αριθμόν 50.

Ό τρίτος τον αριθμόν 500.

Οί μόνοι λοιπόν εκ των αριθμών του Αλφαβήτου οί όποιοι κατά την διανομήν αυτήν ούτε λαμβάνουσιν, ούτε δίδουν τίποτε είναι το ε, το ν καί το φ. Καί αυτός είναι ό λόγος δια τον οποίον το ε, (το πέντε), παριστά την Δικαιοσύνην, διότι, ως ζυγός, μένει ισόρροπος, χωρίς να λαβή ούτε να δώση τί. Το αυτό λεκτέον καί περί του Ν καί του φ. Αλλα καί μεταξύ αυτών το Κέντρον είναι πάντοτε το Ν, περί του οποίου καί θα όμιλήσωμεν καί πάλιν εις το περί Ονόματος καί αριθμού.